Faruk Yaşa - Düşünceler Ağır

Her Çiçek güzeldi dışarıdan bakınca.
Yetiştirebiliriz değil mi biz de, dediler.
Saksı alındı, toprak gübreliydi, tohum ise
Birbirlerine verdikleri sözler gibi dipdiri ve canlıydı.
Dört senede tohumu filizlendirdiler.
Bu filizi bir­lik­te bü­yü­te­cek­ler­di,
Çiçek açtıracaklardı, söz verdiler.
Tıpkı birbirlerine verdikleri sözler gibi.
Ka­dın, su­yu­nu ve­re­cek­ti, kuruyan yapraklarını koparacaktı;
Adam, gü­ne­şe çı­ka­rta­cak­tı, top­ra­ğı­nı ha­va­lan­dı­ra­cak­tı.
Gün­ler günleri kovaladı, ay ol­du; ay­lar ayları yıl ol­du.
İki yıl içinde Çi­çek, yapraklandı;
Boyu uzadı; dallandı.
Tomurcuklandı ama
Birden yaprak dökmeye dalları kurumaya başladı.
Kuru dallar kesildi.
Top­rak de­ğiş­ti­ril­di. Sak­sı ye­ni­len­di, canlanır gibi oldu.
İki yıl daha Çiçek onlara ilgi için dönüş yaptı ama...
Yapraklar dökülmeye, dallar kurumaya başladı.
Toprak değiştirilmek istendi, olmadı.
Su verilmek istendi, olmadı.
Saksıyı değiştirmek istendi, yine olmadı.
Unut­tuk­la­rı bir şey var­dı.
Bel­ki ba­şın­dan be­ri her şey yan­lış­tı.
Ön­ce, söz­ler tu­tul­ma­dı.
Son­ra, as­lın­da, bir­bir­le­ri­ne ver­dik­le­ri her sö­zün ol­ma­dı­ğı­nı dü­şün­me­ye baş­la­dı­lar.
Çi­çek, yap­rak dök­me­yi ve kurumayı sür­dü­rü­yor­du.
Ku­ru­ma­sı ka­çı­nıl­maz­dı.
Kurumaması için dua ettiler.
İşleri sadece duaya kalmıştı.
Bek­len(mey)en ol­du.
Ne Çiçek kaldı ne saksı ne de toprak...
Geriye kalan sadece hatıralar oldu.