Evrim Evrensel - Nefret Edemedim

Kızdım insana,
İnsana yapılanına,
Üzüldüm,
Kırıldım,
Ama nefrete dönüşmedi üzgüm,
Israrla sevdim İnsanı...

Darıldım insana,
Küs kaldım zamanla,
Kaçtım kiminden,
Hata yüzüne bakmamak oldu,
Ama nefrete dönüşmedi küslüğüm.
İnatla sevdim insanı...

Kırıldım insana,
Kinlendim çoğuna,
Yüreğimin acısını canıma sakladım,
Kabuk bağlayan yaralara,
Derman verdim.
İlaç esirgemek de geldi çoğu kez,
Alamasın istedim nefes,
Hatta yaşamasın demedim desem yalan,
Nefrete dönüşemedi sonsuzca,
Ve İnançla sevdim İnsanı...

Bencilliklerine öfkelendim, Bencil olmak geldi çok defa içimden
Örttüm kapılarını yüreğimin,
Kapattım pencerelerimi,
Uzatmadan geldi nedamet,
Vaz geçildi yine,
Nefrete dönüşemedi öfkem
Ve İmanla sevdim İnsanı...

Yaşamım sürecinde,
Kandığım riyalıklarına,
Anlamsız yalancılıklarına,
Doyumsuz bencilliklerine,
Vahşiceliklerine,
Kin dolu nazarlarına,
Öfke yüklülüklerine,
Kırıldım, Üzüldüm,
Canımın acısına kimi isyanım
Ve binlerce kararı iptal ederek,
İnadına sevmeye devam ettim insanı.
İnadına ölmedi sevgim,
Direndi sevgi,
Ve Sevmeye devam dedi insanı,
Sevdim...
Pişmanlık duymadan sevdim insanı
Çünki insandım...