Ersoy Oktay - Panorama

Bir ışık yanar, hasret çekilen uzak pencerede.
Kavuşmak anı bu derim, sarılırlar hayalimde.
Bilmez oynarlar, onlara biçtiğim rolün önemini.
Belki alt komşuları bıkmıştır dinlemekten küfürlerini

Çocuk masanın altında ısırır ellerini,
Duymayacak sanki, kapatmış sımsıkı gözlerini.
Hayal kurmak, dünyanın en zor şeyi olabilir
Bunu o çocuktan güzel kim yapabilir.

Bir parça ete, üşüşmüş bir yerde sokak köpekleri,
Sanki bütün gün birbirleri ile oynayan onlar değildi. Hiçbiri doymayacak eminim tek başına yese de,
Köpekler, et için değil, hayat için mücadele de.

Her gün bu temaşa, bu seyir benim gözlerimde,
Hayattan sıkılmış ruhum, bilmediğim yerde tatilde.
Anlatmasınlar öğrenmek istemiyorum, hiçbir şeyi.
Bilmek içimi çekiyor, iğneliyor bütün bedenimi.

Dönerim kendime, sessizliğimle konuşurum.
Tartışsak bile bir yerde, netice de uyuşurum.
Kalbime bir yatak serer onu orda uyuturum.
Birazdan demlenir çayım ve ben unuturum.