Ersoy Oktay - Makale Eski Radyolar

Türküler ağlatmazdı beni çocukken.
Devletin güdümünde ki müzik zevkimizin tek kaynağı olan Devlet Radyosunda, (Niye Halk Radyosu değilse) sistemin halka zorla dikta ettiği, Hafif batı müziği veya çok sesli bilmem neresi orkestrasının, bünyemize ters müziğinin arasında Türkü Saati olur.

Genelde Diyarbakır Radyosuna bağlanılır. En monosundan tek sazlı (Saz gerçek manasında kullanılmıştır.) ve bağrı yanık bir Anadolu Aşığının içli sesi bütün odayı, hatta mahalleyi sarardı.
Herkesin kulakları dikilir. Radyonun sesi açılırdı. Yan komşularda radyonun sesini duyar onlar da hemen son ses açar ahenk sağlanır. Etrafta ne kadar insan varsa o kara kutunun etrafına toplanır pür dikkat çalan türküyü dinlenlerler ve bir çoğu ağlardı.
Bir ayin veya ritüel gibi;
Her Türkü Saatinde bu ritüel tekrarlanır, Ağlanırdı.
Anlamazdım.

Gülerdim; O en sert görünüşlü kalın kaşlı, kalın bıyıklı, kirli sakallarından yaşlar süzülen koca koca adamlara. Suçlu gibi ellerini yüzlerine kapamalarını izlerdim.. Eli maşalı, eteğinde çocuklarına dünyaları sunan kalender kadınların haline, o tencere tıkırtısına oynayan Zeynep teyzeye. Gül güzlü Güler Ablanın ıslak gözlerini, tülbenti ile silmeye çalışmasına bakar gülerdim.
Bilmezdim ard arda sıralanan o nağmelerin kimi zaman bir hapishaneye, askeriyeye, sılaya, gençliğe, sağlığa veya eski vefasız sevgiliye götüren yol olduğunu. Her insanın gönlündeki yere açılan kapı olduğunu.
Ahiretten dönmez denilen insanları katar katar taşıyıp, dertleştikleri ses olduğunu. Çıktıkları yoldan istediği hediyeleri verip yollayan yoldaş olduğunu,
bilemezdim.
Anlamazdım.
Büyüdükçe neden ağladıklarını anlıyorum.
Galiba ağlama sırası şimdi bende...
Büyüyorum..
Ağlıyorum her içli Türküye...
Ve saklıyorum ruhuma yaşattıklarını, hepsi gibi. Kendimi unutturup, yoldaşı hatırlatıyorum.
O ne Türküydü ama beee....
Vay beee.