Ersoy Oktay - İnsanlar

Koşuşturma, hiç bitmeyecekmiş gibi.
Bir telaşla, anı kaçırmakta her ruh.
Fizan kadar bedenle oluşan ara,
Mutluluk bir efsane, kafalar muamma.
Yanındakine ait değil kimse, hep yeni arayışta.
Kimi ilkbaharında, kimi varmış sona.

Yüzler bir anı haritası, işte bak tam karşımda,
Aşk adası, Ayrılık, ovası, Hüzün kıyısı.
Gözler sadece beklenen için pırıltıda.
Her yüz senin maskeni taşıyor.
Benim gözlerimde, son bahar mezarlığı.
Usulca esen rüzgar yaprakları, dallarından koparmakta.
Dökülen her yaprak; acıyı, mutluluğu, toprağa bırakıp, Bu dünyadan ayırmakta, üstünü kapatmakta.
Sessizlik lisanı, kulakları cırmalıyor,
Yanımda duran kayıp bedenin, ruhu kanamakta.

Bir çocuğun annesinin elini sımsıkı kavraması,
Bitmedi umut, daha var dedirtiyor.
Acılı gözler bu manzarayı gülerek izliyor.
Bıraksan hepsi haykıracak hikâyesini,
Sen çocuk, bırakma sevdiğinin elini bırakma….
Eller yanıyor, yangın kıyamet,
Başlar çaresizce menfaate dayanmakta,
Birbirine ait bedenler, bir arada ama ruhlar
Ruhlar, zamandan bağımsız, hep bir anı anmakta.