Erkan Kök - Prangalar

Prangalara büründüm aşkın içinde
Sana tutsak bir âşık gibi olduğum yerde,
Bu evde...
Tüm tanıdıklarıma yabancı,
Kendime yakın gördüğüm herkese uzağım.
Yetersiz bir adres misali gidilmesi güç,
Eksik bir numara gibi ulaşılması zor...
Sabrımın tek sebebi kalp atışlarım,
Nefes alışlarım...
Boğazımda düğümlenen kelimelerin hiçbir suçu yoktu.
Onları da sen mahkum ettin oraya.
Tıpkı beni kendime, bu eve ve hiçliğe hapsettiğin,
Bir başıma def ettiğin gibi...
Sevmenin günah olduğunu söylüyorlar. Kor bir cehennem ateşinde yanarmış insanlar.
Cehenneme gitmek istemiyorum ama sanki oradayım.
İçimin nasıl yandığını tahmin bile edemezsin.
İçimdeki gerçeği söyleyemiyorum.
Beni bir çöp gibi attığın o günden beri
Kapattım, sildim, yok ettim ne varsa her şeyi.
Bazen kendimi ama çoğu zaman seni düşünüyorum.
Yalnızlık ile bütünleşmemin tek sebebi sendin.
Benim de bir kalbim vardı.
Sanırım artık yaşlandı,
Ağırlaştı...
Geçti tüm zamanlar
Prangalara büründüm,
Dört duvar içinde...