Erdinç Sert - Ay Düşmüş Şafağına

İçimde sen,gözlerinde ben,Sen ve ben.
Gözlerimizden okunur,
En güzel bir ask hikayesi.

Içinde ben,gözlerimde sen; Ben ve sen.
Öpüsürken,
Dudaklarimizdan yüregimize akan ask seli.

Bir ömür boyu içsek pinarlarindan.
Yüregimize akan çaglayalarindan,
Kandigimiz ask sularindan,
Usanmadan bir daha, bir daha…

Atesle suyun kucaklasmasi gibi,
Yakan söndüren alevi.
Tutusmalik yüreklerde savrulan küllerde.
Yansak yeniden; bir daha,bir daha…

Sen ve ben;
Çok uzaklarda,Yetim yüreklerde açan;
Sevda çiçekleri gibi boynu bükük.

Pinarlarina susamis güler gibi,
Buram buram ask kokar
Bozkir çiçekleri,


Kumsallarinda denizin, Aksamlarin melteminde ask.

Basak mevsiminde asklar,
Ama ben yine sensizim simdi;
Yosun kokularinda canlaniyor maziler.
Menekselerde gözlerinin rengi;
Güllerde çiçeklerde hep sen…

Vakitmi çok geç;
Dursun insafsizca gecen zaman.
Sonsuz karanliginda geceler gökyüzümün.
Ben gecelerde seninle,
Gündüzlerde öksüzüm…

Günes yok…
Yildizlara açmis kara bagrini geceler.
Ay düsmüs safagina Kumla'nin.
Bak yeni bir gün doguyor,
Terk ediyor,Vedalasiyor sanki Ay.

Sicakligiyla birlikte gülümsüyor,
Doguyor yeniden Günes…

Her vedalasmanin sonunda yeniden,
Kucaklasir gecelerde gökyüzüyle ay.
Yildizlar kadar uzak olsanda bana,
Ben hep seninleyim be! .. güzelim…