Erdinç Öncü - Gözleri Ufuklara Kilitli

Hep parmağında kaldı,
yalnızlığında saçlarının burgusu
Koncası memesinde takılıydı,
gözleri ufuklara kilitli.
Yenilir yutulur cinsten değildi,
feleğine atfen sorgusu,
Ayakta kalmak zorunda,
Ne var ki…!
yürek süzgeç misali delikli.

Bir zaman sonra,
saçlarını düzeltmeye başladı,
Düzeldi atkuyruğunun örgüsü, eteğinin büzgüsü. Hatırlattı bir ara,
hayata tutunması gerektiğini,
Erken göçen aşkının emaneti.

Her bir şeyine hükmetti.
Ayakta kalmaya gücü yetti,
Ne var ki
Bitip tükenmeyen gözyaşlarına hükmü yetmedi,
Bazen çarçabuk silebildi,
bazen silemeyip kamufle etti,
pınara dönen yaşlarını
sonunda silmekten vaz geçti.