Erdinç Öncü - Gazel

Asaleti vardı, güzelliği vardı,
Canı vardı.
Can aldığı ağaca oksijen sağlardı.
Ağacının altında serinlemek isteyenlerin
güneşini tutardı.
Soğuk geldi zorlamaya başladı rüzgâr,
işaretini verdi, kabusu sonbahar.
Düzeni bu dünyanın,
Tutunmaya çalış, son çırpınış neye kâr.
Her şeyin bir sırası var,
Şimdi sırada belirsizce sürüklenmek var
Kim bilir, üzerine kaç kişi basar.
Gazel olmuş artık önümde uçuşuyor,
Ahenkli uçuşu,
rüzgarla dans edişi neye yarar.
Üstelik ne ruhu yanında, ne de canı,
sadece şekil olarak var.
Benimle benzerliği akıllara zarar.