Erdal Koca - İçimdeki Tufan

Bağrımda… Bu yanan kor ateş varken…
Ne rüzgâr söndürür ne kar söndürür
Alevler yükselir… Yağmur yağarken…
Söndürürse ancak o yâr söndürür

Bir yandan alevler ruhumu sarar
Bir yandan kabarır deniz… Dalgalar
Boğulurum her gün… Gece sabahlar
İçimde volkanlar akar döndürür

Gönlümde yıllanmış bir azap dağı
Padişahsız kalmış gönül otağı
Hasretinle geçti şu gençlik çağı
Bir umut… Bir hayâl beni kandırır
Yara mı, ur mu? ... Bunca hasretin
Sanki ta kendisi sensiz gurbetin
Bir türlü aşılmaz… Yolları çetin
Ağrı Dağı… Erciyes'i… Andırır

Senin ile gitti… Arzu ve heves
İnan ki bu hayat... Bir tek bir nefes
Gizlice ruhumu dağlayan bir ses
Uykumu böler… Beni uyandırır

Bilsem ki kurtuluş… Verirdim canı
Ona da derdim ki veda zamanı
İçimde bir türlü dinmez tufanı
Dindirirse ancak o yâr dindirir