Bazen hayaller coşar umutlarıma fora
Gönlümü yaralayan yitirdiğim doktora
Gözlerim dalar gider çaresiz, ufuklara
Hep beklerim birisi kapımı çalar diye
Belki teselli verir… Beni oyalar diye
Şafak sökerken başlar umuda yolculuğum
Sanki hiç büyümemiş üç yaşında çocuğum
Yârden hatıra kalan bir de nazar boncuğum
Saklıyorum ben onu hatırası var diye
İçimdeki o çocuk üzülür ağlar diye
Tek yoldaşım anılar ve dinmeyen efkârım
Başkaldırmış bedenim isyanda duygularım
Birine gücüm yetmez artık yorgun naçarım
Korkuyorum gözlerim sonsuz dalar diye
Umudum bile yoktur biri oyalar diye
Hani o hatıralar hani o dostlar nerde
Artık ışıklar söndü çekiliyor son perde
Her birimiz yaşlanmış ayrı ayrı yerlerde
Ah ederek diyoruz ah bir duysalar diye
Bekliyorum ki dostlar kabre koysalar diye