Erdal Koca - Bir Duman Yükseliyor

Sanki arşı âlâ da yer gök dumanlanıyor
Ateş almış her taraf İçin için yanıyor

Bu ateş ki yandıkça iz bıraktı içimde
Alev farklı biçimde külü farklı biçimde

Tutuşunca sönmedi yandı sabahlara dek
Sensiz mümkün olmadı o ateşi söndürmek

Ki, alevi geceyi aydınlatır gün gibi
Öylece yaşıyorum dünyada sürgün gibi

Gece… Dehlizlerinden beni çağırır biri
Dehlizler mezar olur, girerim diri diri

Sensiz güneş doğsa da dört bir yanım zifiri
Bilsem sonunda varsın bir adım atmam geri

Aşkımız musallada eşilmiş mezar yeri Tabuta el atmıyor gönlümdeki serseri

Yas büyük acı büyük hasret ise çok derin
Ey sevgili gel de gör musallada eserin

Ben, ki ini ciniyim köyde kerpiç evlerin
Farkında mısın bilmem içimde alevlerin

Aslında çoktan öldüm Münker ile Nekir'in
Belki haberi yoktur onlara haber verin

Gelsin hemen sorsunlar suçun günahın nedir
Öldün, haberimiz yok bilmem ki kaç senedir

O mezarın üstünde dumanlar yükseliyor
Gördü Münker ve Nekir sorgu için geliyor

Mizanım ellerinde an be an inceliyor
Bunda benim suçum yok zira Allah biliyor