Engin Tunca - Yok

Konmaz oldu bülbül gülün dalına

Gönlümün bağına bir su veren yok

Yaprak hasret kaldı dost kelamına

Yel bile esmiyor gelen, giden yok.



Vazgeçtim bahardan, çiçekten, bağdan

Gel gör ki, kapanmış yollarım kardan
Yıkılası dağlar, kalksa aradan

Bir umut, bir ışık, bir soranım yok.



Yoruldum, usandım, yüzüm gülmüyor

Sevilmek nasıldır, kalbim bilmiyor

Engin bu ellerden çekip gidiyor

Gitme, kal benim için, diyenim yok.