Engin Tunca - Bende Kalan

Günler, aylar geçti

Yıllar biri birini devirdi

Ben, bir başka ben oldum

Savruldum durdum

Bir o yana, bir bu yana

Bir lokma ekmek peşinde

Bir yırtık urba içinde

Unuttum kim olduğumu

Nerden gelip, nereye gittiğimi

Unuttum insanlığımı

Düşe kalka geçti,

Kırk küsur yıl.

Yoruldum.

Unuttum, ağlamayı bile

Gülmek bir yana.

Duygusuz, içi boş bir adam oldum.

Anlamsız aydınlık, karanlık

Gece, gündüz.

Unuttum, yıldızları
Unuttum, mehtabı

Gözüm görse de havsalam almıyor.

Gençmişim bir vakitler

Ateş gibi, delikanlı

Diyorlar'

Bilmiyorlar;

Kırılmışım, darılmışım

Anlamıyorlar;

Ezilmişim, horlanmışım

Görmüyorlar, tükenmişim...

Neyse, neyse

Hikaye işte, masal, masal

Rivayet hepsi.

Tek bir şey var hatırladığım,

Yıllar önce

Umarsızca

Sırtını dönüp

Gidişin'