Emine Denizli - Yıkılacak Ocağı

Kimseyi gözü görmez bu gidişi nereye
Nefsine mağlup olmuş eli kolu bacağı
Yapılan tüm iyliği atıverdi dereye
Düşünmez ki birdaha dolacak mı kucağı

Kininden nefretinden kan kusacak gözleri
Sakin ol biraz desek konuşturmaz bizleri
Sevgisi azalınca unut güzel sözleri
Bizi de kaybederse yıkılacak ocağı

İster bağlı kalınsın emirlerine her an
Bence böyle dediysen güven duygusu kıran
Seni hiçten sayarak etrafına saldıran
Bencil insanla nasıl taşırsın al sancağı
Dur diyecek kimse yok kalmadı eşi dostu
Kendine sorar isen aslında yoktu kastı
Öfkeyle kalkar iken zararla çekti resti
İflasın eşiğine getirdi kızancığı

Yeter artık bunaldık ölü ruhuna can ver
Biraz bizide düşün danış kalbine yön ver
Yoksa dönüşü olmaz bu inada bir son ver
İdam sehpası gibi görürüz salıncağı

Kurduğum oynu bozdun sukunet yetecek mi
Sonunda rahatladın kötü gün bitecek mi
Pişmanlığın yel olsa geri getirecek mi
Zannedersin zihnimden çaldığın oyuncağı