Emel Koşar - Sonat

I
gözlerindeki keder çok tanıdık
yürüyen kâbuslarda
zamanın donduğu mevsim
rüya artığı resim gibi karanlık

gözlerindeki keder çok tanıdık
zamanın öptüğü deniz
sözün kanına yansıyan
söküğünü diken renk gibi dağınık

sesimle kalbini tarttım
ruhunun sönüşünü gördüm

II
kalbinin ağırlığı kadarsın
sözlerin geçmiş lekesi
ilk günahın izini
teninde besteledim
ruhunun sönüşünü gördüm

III
zamana şiirinle dokundun
Tanrı sakinleşti
harfler tükendi
ihanetin büyüsüydü

ruhunun sönüşü

IV
bakışlarınla dağılan ağaçlar
mimozaların çözülüşüydü
ateşin bedeli
bulutların uçuşu

sonsuzluğu ruhunun