Elif Nur Arslan - Elf'çe

Sunarsın ellerinle mağşuş gerekçeleri
Sanırsın müphem yollarında kalakalmışım; ihtîvâsıyla gönlünün, menfî düşüncelerdeyim.
görmez mi sârih olanı gözlerin, nazarımda ahvâlini âmâ mı bilmeliydim?
esaretindeyken bedenim, metanet kalıcı değil; Tanrı'm şahâdet eyle, âzad eyle, azmim berd.

Eller müellif, sözler kanatır durur yersiz, biçimsiz
ıraklaşsın cismin, aksın meçhule yürek sızlatan darp izlerin
yaşanmışlıktan yoksun, sarfedilenler bedbaht-vurgun, içeriğimdeki nur'un; dönüşsüz gidişti huzrun.
sen mefhumunda can çekişsede bendim, ilelebet bu dil suskun.

Mâna halden bihaber, mahdut-u huş ile hadsiz bakışların çalıntı
tecrit ettim, yamadım sözlerimle sûkunet çığlıklarını törpüledim acısında bivâcib mâzeret çıkıklarını
müdahalesinde sentezledim kanında-kanımı

-Kaynadın damarlarımda; sıktım bıraktım kendimi delilsiz-dirâyetsiz
saldım;
soluksuz, resimsiz.

-Tezimdir Tanrı'ya;
günahkârdır bu can katında, levh-i mahfuzda
lâkin;
mâbedinde zikrimi, fikrimi sahih özlemle kattım dualarıma
açılırsa şayet kapın yollarıma, çehremde bir damla yaşla O'nu dilerim hâcil aşkımla.