Duygu Tuncel - Dilenci

avuçlarımda bir dilenci çocuğun zavallılığyla geliyorum sana

ılık bir yaz yağmurundan

sabahın üşüten yalnızlıklarına akar gibi

akıyor ellerim ellerinden

yalnızlığın kahramanca zaferi

kapatıyor bir kez daha kapılarımı yaşama.







kendi alemimde bir dünya yaratıyorum ikimize

tekmelerini hissediyorum aşkımızın kalbimde

daha var doğmasına diyorum

bu yoksul hayatta zenginliğim olur belki




sonra ufka dönüyorum yüzümü

varlıkla yokluk arasındaki ince çizgide

sana kendi yokluğuma doğru süzülmek

ve senin kumasallarında kaybolmak istiyorum

sonrada kıyılarında karaya vurmak.





ürperiyorum bir an

ruhum ayrılıyor bedenimden

o dilenci çocuğun gözlerinden bakıyorum sana

ve son kez aşk dileniyorum...