Duygu Tuncel - Belki

odamın penceresinden yalnızlığa bakıyorum

gözlerim doluyor.

tıpkı senin ardından son bakışımda olduğu gibi

anımsıyorum birden

o zaman da yağmur yağıyordu

ama o

yaz yağmuruydu

güneş açıyordu sonra
yapraklarını aydınlatıyordu ağacımızın

sonra sen son yolculuğuna çıktın

beni ise gözümde sonsuz yaş selleri ile bıraktın.

nedenini asla öğrenemeyeceğim bu gidişinin

şimdi bir kelebeğin ufak bedeninde arıyorum seni

sıcaklığını...

belki rastlarım bir gün diye

bekliyorum...