Dursun Yüksek - Köyüm Ve Ben

Ben buralıyım,ben köylüyüm

benim köyüm ıssızdır

Benim köyüm yolsuz, susuz

çok çok yakınlarda

bir parmak darbesiyle yanarken ampuller

benim köyümde kibrit alevini bekler

gaz lambaları

toprak yağmuru bekler kuru

harman güneşi bekler, tınar rüzgarı

hasta ölümü bekler, gün geceye dönerken

babalarını bekler çocuklar

lastik ayakkabı getirsin diye

yalın duran ayaklarına

İstanbul'dan.

Oyun bilmez çocuklar, oyuncak bilmez

kimi kardeşini taşır sırtında gün boyu

kimi sığır peşindedir, kimi davar peşinde

kimi elinde övendire, döven üstünde

ve geceleri onlar

gelecek bayramı düşlemekte

ve şehirlerde adım atmaya korkarken

Cici hanımlar

benim köyümde su taşır, odun taşır

kazma kazar,kürek sallar

Gebe kadınlar.

Kocalarının üç adım ardında yürür kadınlar

yüz bine satın alınmış köledir kadınlar.

Ve onlar ki

gelin olduklarının sabahında

ev ev dolaşıp köyü

beş altı yaşındaki erkeklerin bile

öpmek zorundadır ellerini.



Okulu var köyümün

beş sınıf okur bir odada

gerçekleşmeyecek düşler yanar

ortadaki teneke sobada.



Ve köyümün erkekleri

on beşinde tutar İstanbul yolu'nu.
İstanbul olmuştur artık

yüz Kastamonu.

Ve ondandır ki

şöyle yazar nüfus kütükleri:

köy: elmalı tekke

hane: kırk altı

nüfus: yüz elli iki





ve işte ben buralıyım

buralı olmaktan boynum bükük

dilim tutuksa da

buralı olmaktan gururluyum ben.

Ağlamadı bu köy çaresizliğine

tarhana çorbasıyla kucakladı geleni

selamlarla uğurladı gideni

bir güler yüzdü yatakları

yastıkları saflıktı

yorganları sıcak bir söz.

Mutluydu gelenler

gidenler mutlu

herkes mutluydu benim köyümde

soğan ekmekle doyanlar bile.



Burası benim köyüm

ben buralıyım

ben köylüyüm

bundandır acılara dayanıklılığım

sevdalarımı yüreğime gömmem

toprağa hapsedilen buğdayların,

inadına sarı sarı fışkırdığını gördüğümdendir.



Aldırma ağlıyorsam

gülemiyorsam bir türlü

ve dertlerimi

acılarımı anlatamıyorsam.



Köylü oluşumdan

hep böyle kalmak

Değişmek istemeyişimdendir.