Dursun Yüksek - Dönüş

Ben dört tekerlek üzerinde bir sandık

kansız, cansız, duygusuz ve düşüncesiz.

Bazen bir kazan mısır,

bir torba kestane yüklü bazen

gider giderim iki elle; omzumda.



Beyazıt'ın yokuşlarını bilirim,

Aksaray'dan kum kapı'dan

bilirim Eminönü'nün, Karaköy'ün insan yükünü.



Sahibimi tanırsınız,

onun adı Mustafa'dır, Hasan'dır, Mehmet'tir

Kastamonu'dur memleketi.



Bir karısı, vardır evinde

dört-beş te çocuğu
bir anası,bir de babası vardır köyünde.



Benim vatanım sonsuz.

Onları doyuracak ve giydirecek

her yer memleketimdir benim.



Dert nedir bilmezdim ben,

'şükür' dedikçe onlar.



Oysa şimdi bir ardiyede paramparçayım.

Ve her parça tahtamda gayrı,

kanayan bir umut,

binlerce açlık, binlerce düş

ve yeniden

bereketsiz, kıraç topraklara

dönüş var.