Doğa Şiirleri - Herşey Kurumuş

HERŞEY KURUMUŞ

Ne görendir, nede duyan,
Can kendi derdine yanar,
Ne kaldı ki kurumayan,
İlk önce gözler kurudu…

Akıl mahkûm, fikir sarhoş.
Susuz bir hayat düşünemez hiç kimse,
Gözler su arıyor…
Görmüyor, gözler kurudu.

Heyecansız ürkek canlılar,
Isınamaz, ne yansa.
Ne anlatır, ne de anlar.
Anlamsız, sözler kurudu…

İnsanlık susuzluğa isyankâr,
Dillerden düşmeyen tek söz 'kuraklık',
Hayatı bir yana koydu,
Utanmaz yüzler kurudu.
Ezsen taşlarla, başını,
Akıtmaz damla yaşını,
Kaybetmiş susuzluğunu,
Baharlar, yağmurlar kurudu…

Hem vücut ister, hem de hayat.
Değişmez hiç, aynı resim,
İklim iklim, mevsim mevsim,
Kuşlar, yazlar kurudu…

Dağ, taş, ova her tarafta,
Susuzluk, kuraklık her şey lafta,
Söylemeye gelince söyleyen yok!
Erimez buzlar kurudu…

Yapan pişkin, gören pişkin,
Ezilen, eriyen pişkin.
Alan pişkin, veren pişkin,
Demek ki hayat kurudu…