Dinmez Er - Belki

Yırtıcı bir kartal gölgesi kadar ürkütücü
Güneşsiz, sevimsiz bir gökyüzü üzerimde
Sokakları, meyhaneleri sisler basmış
Sisli karanlığın görünmezliğinde her şey
Her yanı nisan yağmurları serinliği sarmış
Firar etmiş aşk ateş bacayı sardığında
Söylenecek söz bırakmamış…
Beni içine alan, sürükleyen tükenmişlik
Sonsuz derinliğinin içine çeken dönence
Platonik aşkların gerçekliğini sorguluyor
Belki diyor kalbim
Hiç doğmamıştı belki aşk
Belki hiç yoktun sen
Hiç yoktum belki de ben
Biliyordu kalbim belki de
İlan edilmemiş aşkların çiçek açmayacağını
Korkularım boşunaydı
Seni benden alan hiç kimseydi
Sen bendeydin
Canımdan öteydin de, Hayalden başka şey değildin yine de
Uzaktan sevmek, yakından sevmek kadar
Bilinmezlerle dolu bir çıkmaz sokak

Bütün kandilleri sönsün akşamların
İlkbahar kokusu değil bu havadaki
Sert yüzünü gösteriyor kış günleri
Üşüyorum, sarılıyorum yokluğuna
Ateşli bir aşk nöbeti gecesinde
Suskun güllerim kaç zamandır
Ağlıyorlar sessiz, sessiz
Güneş sarmıyor sıcak kollarıyla
Ne beni, ne gülleri
Seher vakti hala her yer karanlık
Tekneler uyuyorken marinada
Ey güzeller güzeli!
Seni hayal ettiğim her seferde
Duygularımı kurşuna diziyorum.
Seni sensiz sevmeye devam ediyorum.