Derya Avşar - Gülmeyi Unutmamak

Hasrete tutsak gecelere düştü göz yaşlarım.
Karanlığı çökmüş üstüme gecenin ağır elleriyle boğuyor beni...
Gidişlerdeki, acı siyahın karamsar yanı...
Yavaş yavaş bırakıyorum kendimi olduğum yere,
yığılan bedenim sahipsiz köşelerde...
Çığlık atacak kadar gücüm yok.
Uzatsam ellerimi boş duracak bilirim,
Boşalan göz yaşlarım sel olur durduramam.
Denizlerin tuzlu suyuna karışır içimdeki acılar.
Birikmiş üstümde unutulmazlığın tozları uçuşur rüzgarın eteğinde...
Saklanan bir yanım var beni kaybetti kendi kaybolmaz.
Duyulan her tıkırtıda ürperir içim, geleceğine ihtimal vermez içim.
Kırılgan hayatlar merhaba der her seferinde... Bir hayat geçirmeliyim düzgün biçimde,
bırakılan her düşüncenin ardında başka başka sevdalara tutunduk.
Usulca kırılan kanatlarımızın acısını içimize sindirerek,
kavgalarımızın barışına sargı bezi olduk.
Kanadıkça içimiz üstüne biraz daha oksijen döktük.
Mikroplardan arınmaktan çok mikrop ürettik; gizli köşelerin karanlığında... Yakılan ışığın aydınlığında maskesiz hesaplaşmaların,
gerçek yüzlerini tanıdık perdesiz gölgelerin ardında
bırakılan tek iz 'sevmeden yaşanmış hayatların enkazlarıydı
arta kalan bizlere... nefretlerin büyüyen öfkesiydi yaşamı bitenlerin geri dönüşü olmayan yolların bitiş çizgisinde kesişen bir avuç kül.
Rüzgar durmadan esiyor elde kalan küllerde uçuştu.
Kimin hayatı belli noktada kaldı sevgiyle anılan!
Biz büyüdük içimizdeki sevgi küçük kaldı. Bizimle her seferde ağladı sevgi...biz sevgiyle gülmeyi beceremedik...'GÜLMEYİ UNUTMAMAK' Dileğiyle...