On yedi Ağıstos unutulmasın
On yedi Ağustos da benim gibi
Milyonların yüreği yanmıştı
Mezara gömülenlerin
Üstüne yediden yetmişe
Herkesin gözyaşı akmıştı
Bu bir felaketti
Bu bir deprem felaketiydi
Bu felaketten uzak olanın bile
En yakınını kaybetmişçesine
Canını yakmıştı
Enkaz yığınlarının arasında
Masum çocuk sesleri duyuluyordu
Öylece yatıyordu beşikte bebek
Üstünde çelenk gibi,duruyordu
Ağır beton yığınları
Çığlıkları hala kulaklarımda
Çınlıyor insanların
Boğuluyor gibiyim
Uğulduyor beynim
Birden bire derin bir
Suskunluğa gömülüyorum
O,cıvıl cıvıl çocuk sesleri kesilir
Ve ben bin kez ölürüm
Onlarsız hayat
Rengini kaybeder
Çocuk sesleri duyulmayan
Bir dünya
Kapkara bir yasa bürünür
Çocuksuz bir dünya düşünülemez.