I
Bir yel eser ki bu mevsimde
Mevsim; tanımaz kendini
Bu döngünün içinde
Bana mı kızgınsın ey toprak ana!
Bana mı kızdın?
Bir gül daha sararır dalında
Dallar susar bivakti zamanında
Düşer baharın sularına
Düşer, benzi soluk
Bana mı kızgınsın ey tabiat ana!
Bana mı kızdın?
Bir damla su, buz tutar baharın deminde
Üşür sancısıyla kendi içinde
Üşür güneşli bahar gününde
Bana mı kızgınsın ey cihan!
Bana mı kızdın?
Bir arıkuşu konmaz çiçeğin özüne
Sinesini dayamış kayanın sert yüzüne
Bir kanat çırpar sadece bir kanat
Hüznünün timsaline
Bana mı kızgınsın ey vadi-i efşan!
Bana mı kızdın?
II
Bir kaçak sevdasına dönmüş sonbaharda
Dönmemeliydi oysaki, kör müydü yüreği
İstemeden bu hayali yaşıyor şimdi
Gülmeli miydi sonun tekrar başında
Bana mı kızgınsın âlem-i büryan!
Bana mı kızdın?
III
Yaşıyorsak ömrün her latifesinde seni
Döndür bize yeniden sendeki gül kokulu teni
Kızma,
Kızmak sana yakışmaz
Her cerihamda anarken bizdeki simgeni