Cemil Kartal - Bitmeyen Matem

bir sabah uyanınca, dediler ''baban gitmiş'',

uyandırmadan sizi, sessizce veda etmiş.



sanki kıyamet koptu ''baban gitmiş'' denince,

aradan yıllar geçti, yokluğu hep işkence.



veda etmeden gitti, kabullendikte artık,

neden geri gelmiyor, bir yanıt bulamadık.



şimdi nerdesin babam? ne olursun cevap ver,

yok muydu veda etmek, insan böyle mi gider?



sen topraktasın bugün, bense yaşayan ölü,
bu sene de gelmedin, geldi bak yıldönümü.



unutamadım babam, melek gibi yüzünü,

''insanoğlu namerttir, hiç güvenme'' sözünü.



ne toprağa, ne kul'a, sensizliğe bu isyan,

sonu hep aynı babam, ölüm, ayrılık, hüsran.



bitmeyen matem'imle sana ağıtlar düzdüm,

bağışla beni bu kez, kederden dertli yazdım.



işte yine ağlarım, duygular kalktı şaha,

ruhun şad olsun babam, sana yüzbin fatiha...