Cem Uzungüneş - Soluğan

Ölü balıklar gibi bakıyor

kahvenin cam-içleri. Soluk almayan zaman.

Ocakçıyı oraya, antik yüzüyle

mıhlayan ışıksızlık.



Geldi. Suskunluğumuza katıldı. Kimdi?

Masanın öbür ucu ne kadar uzak!...



Tavlacılar sessizlikten tedirgin;

havada kalsın diye sanki

atıyorlar zarları.


Sık soluyan yoksullukları

üstümden kalkmayan bir beden;

işini bitirmiş, terli, kötü kokan.



Bir giz gibi saklanıyor o aleni ışıksızlık.

Camlara abanan kasvet, kül deniz…

Bir umut soluğanı açıklarda.



Ama rüzgar, tedirgin

dalgalar havada kalsın diye

esiyor sanki.