Cem Uzungüneş - Koruk

Asmalı dambaşında beton harareti.
Bir yediveren eski zaman yazı az az
demleniyor.
Uzakların kiremit rengi sinmez şimdi
bu dinginliğe; o, o zamandı.

Çocukluğa şerbetliyiz biz. Zehirlenmedik
demiyoruz; zamanın zehrine bağışığız biz.

Cırcırböcekleri kaprislerine (capriccio!)
başlamadan önceki
sabırsız, meraklı sessizlik;

haziran!... korukları ilaçlayan,
uzaktan eski şerbetçilere benzeyen adam;
yüzüne maskeli eşkıyalar gibi yeşil bir eşarp bağlamış; haziran!

Talikanın az uzağında kızıl, koşumsuz at
derisini titreterek sinek kovalıyorken,
dinginliği ürperti sanıyoruz.

Gölgeli (yalan) çocukluk asmalarından
kasabanın sarışın, dalgın letâfetiyle
uzanıp buğulu bir koruk koparsam,
ilacını şöyle çapraz, mahir bir jestle
güya çocuk teri kokacak
gömleğime silsem,

ama zaman şaşırmasıyla (...) dişleyemesem...

Ekşilik damağımda bir at gibi kişnese...