Cem Uzungüneş - Kış , 1965

'gece kurda aittirE.Batur



'Kurdu vurmuşlar', dedi.Babamdı.

Babam bir kardanadamdı.

Siyah bakışlarında kurdun ölüsü

gece boyu dinmeyen uluması.



Ulumanın, ayın altında

lacivert kar ovası



Annem , koynunda ben, harlı bedenimizle

karlı paltosunun içine girdik onun.Ağladık.

'Nerdesin sen!Sakalların batıyor yüzümüze.

Nerdesin! Hızla unutuyoruz.Kardanadam!

Senin ölü,kurt yüzün hızla eriyor.

Kar altında taş Bulgar evi, şehirler

yağmurlar, Türkiye treni, küf kokan

Arda sigarası, uçar kızaklar, bu zaman

jeneriği, gazoz köpükleri, boz menderes nehri

cenazeler, kedi ürpermeleri, Ateş oğlum

giriyor karlı paltonun içine!


Kurt uluyor. Sarı kedimiz

korkumuzdan boşalan

bir ışık yumağıyla

oynaşmaya başlıyor. Artık ağlamıyoruz.



Kurt uluyor.(…) Efsanemiz!
Ah, her şey beyaz zamanın

hızla değiştirdiği bir resimden ibaret.



Sabaha kurdun ölüsünü görmeye gittik.

Deliorman suskundu.'Karlı kayın ormanı'm.

Kan pıhtısı buz tutmuştu.

Orda öyle sarışındım ki babam

ulaşılmaz korkuma aşık olmuştu;

kurdun ölü bakışına tutulmuştum.



'Bak!'dedi.(Zamanı gösteriyordu bana.)

Bir karaca koşuyordu. Dondu. Bize baktı. Yine koştu.

Ters yöne bir unutuş hızıyla

Ağaçlar koşuyordu.



Ah, bu beyaz resmekadife bir

'Geyikli gece'karışıyor

evimizin lacivert duvar halısından.

Salıncak beşikte kardeşim uyumuşken

Kurt-gece ulumaya başlıyor yine.



Ölüm, geceyi dinliyor bizimle, kedimiz

patisiyle o ışık yumağını tutmuşken

ölüm

horlanan bir üvey kardeş gibi

saçlarımızı okşuyor sakınarak.Şefkatle

üstümüzü örtüyor. Kurdun ıslak

sakalları batıyor uykumuza.