Celil Çınkır - Bir Kez Gönül Yıktın İse

Ruhundan ruh üfleyince, kalp, sesine ahraz değil
Kardeş eti yemelerin, indinde makbul söz değil
Duyurmalı cümle bene, sıradan bir ikaz değil
Bir kez gönül yıkdunısa bu kıldugun namâz degül
Yitmiş iki millet dahı elin yüzin yumaz degül

Benden öte ben seçtiler, aşkın şerbetin içtiler
'Elif” ekip 'Vav” biçtiler, eğriden doğru seçtiler
Kalpten kalbe yol açtılar, gönüllere ilaçtılar
Erenler gelüp geçdiler dünyâyı koyup göçdiler
Havâya agup uçdılar bular hümâdur kaz degül

Dert içinde derman saklı, lokman odur sarar yara
Fermanın hükmü yasaklı, sultan odur, inci göre
Arzuhaller karşılıklı, dua odur dosta vara Cân odur kim Hak'a ire, ayak odur yola gire
Er oldur alçakda tura, yüksekden bakan göz degül

Gülün yolu huzur yönü, can mülkünde hazar anı
Nefse aklın mezar günü, hükmü bende, bizar sonu
Resmin cisme benzer tonu, esma, cisme mazhar yani
Münkir ile müddeîyi sayma buçuga koyanı
Git ahûra tak buları her kim ki 'âşık-bâz degül

Cehennem narından beter, közün hükmü külde biter
Doksan dokuz olsa kader, yüzün hükmü kulda biter
Delibal'a bir dost yeter, özün hükmü dilde biter
Yunus Emre'm sözin çatar, söze bal ü yaği katar
Metaın sarrafa satar, yükü gevherdir koz degül