Celal Soycan - Cemresiz Günlerde XXVIII - Mersin için requiem

nabız uyarıldı ısrarcı gün

hızla döndü gözlediğiniz iz

kıvrılıp kaybolan böcek iştahıyla



çelişki yok

kanıtsızlık ürkütmesin sizi

bir bir daha çizin bir daha



şişen bir koro alfabesinden

sakınarak kurulan masal

kırıldı kar yanığı bir hevese

oysa kovduğunuz oyunda hep soru

kipinde replik alan bir ölüydüm

zırhınıza yaslanan pas



sizin için tasarladığım aşka

uygun bir geçmiş hazırlar mısınız

öğreneceğim ilk sözcükle seveceğim sizi

çünkü siz doğru sevildikçe

yüzümde mor bir eğriliksiniz



peşpeşe gittiniz yani gelmiştiniz

gövdemi kuşatan bin hünerle

sizden sızdı eksikliğimiz

fazlamız kavim boyu yenilgiydi

dilim dolaştıkça doğrulandınız



karşı yangınla sönen orman

yangınında siz topraktınız

alevinizden kurtuldu her canlınız

saldığım aleve dalarak

soluklandı korkuşu deli atların
adınıza sıfat yarasıdır Mersin

ses kırıldı anlamdan önce

camdan önce renk kırıldı

siz bu şehrin eski tanımında

ısrarla kaybolduğum meydansınız



konuşmanın kanı masum kılan yalan

tarihinden ben bir çocukluk seçerken

siz bir ölümü okşamaya giderdiniz

kırık bir kemiği oyalayan sesinizle

siz yutkundukça söz genişlerdi

taşınabilir uçurumlar açardı Mersin



siz mevsimini sevmeyen sıcaklığa

provasız giren kış sevinciydiniz

tırmalanmış göğü saralı kuşlarla

doyuran dudaksız bir ıslık zamanı

işte dolduruldu kıyı ve aşk

çekildi özensiz suların dehlizine



rengi ve ışığı yanıltan boşluktan

arıttım adınızı ürküten imla

silindi şehrin soyunduğu sudan

şimdi sırnaşık ve isterik bir uyumla

ıslak boşluğuma sürtünüyor Mersin



her çağrıya bir aynadan giriyorum

sonra yüzünüzde tek hücreli hayvanların

yalın bilgisiyle ikiye bölünüyorum

yayından fırlamış bir ufuk hattı

geçiyor alnımdan Mersinsiz kalıyorum.