Celal Ogan - Sensiz Üşüyorum

Unutursun demiştin sevgilim,
İnan seni hiç unutamadım,
Sözünü bir türlü tutamadım.
Teselli bulamıyorum yeni sevgililerden,
Futboldan,arkadaşlardan,
Kağıt oyunlarından,taşlardan.
Bugün yalnız başıma,
Elele tutuştuğumuz yerlerde dolaşarak,
Seni tekrar yaşamak istedim.
Kış mevsiminde hava çok ılıktı,
Sisler bulvarıydı OR-AN koşu yolu,
Her taraf ruhu gibi boz bulunaktı.
Kuşlar,ağaçlar sevgimize tanıktı,
Yokluğunda bağrım yanıktı.
Eser yoktu lapa lapa yağan karlardan,
İnsanı bıçak gibi kesen,
Deli deli esen rüzgarlardan,
O eski kışlardan,
Çaresizlikten seni sordum uçan kuşlardan.
Bir erkeğin kolunda,OR-AN koşu yolunda,
Gülüşü şen şakrak,
Utanmadan ırak.
Öpüşü cömert, Cilveli bir kız vardı.
Oysa; senin için sarmaş dolaş yürümek bile,
Bir utangaçlıktı,bir ardı.
Onların sevgileri ve aşkları,
Bizimki gibi samimi değildi,bir hoştu,
Hallerine bakılırsa her ikisi de sarhoştu.
Sarılmışlardı birbirlerine,
Sanki üşüyorlardı,
Hayattan öç alırcasına öpüşüyorlardı.
Oysa utanır insan,herkesten,kuşlardan,
Uzanan kıskanç bakışlardan
Benim ise ellerimde ellerin yoktu,
Yollara yalnız düşüyordum.
Sensizlik öylesine güçtü ki!
Hava ılık olsa da,sensiz üşüyordum.
Seni sevmem hayatıma çizdiğim bir sınırdı,
Olsaydın yanımda,dolaşsaydın kanımda,
Hayatımın akışı değişir,kanım ısınırdı.
Kim bilir şimdi sen nerdesin?
Bilinmeyen kiminlesin?
Bak seni çağırıyor sesim,
Yüreğinde yaşıyorsam eğer,
Tüm bağları kırıp gelmelisin.