Cansın Erol - Babam, Anılar Ve Orhan Veli

Yıl 1942...Gencecik bir öğretmen, askerlik görevini yapmak üzere teğmen olarak Gelibolu'ya gelir.Yanında yeni evlendiği kendi gibi öğretmen olan hamile eşiyle. Dünya İkinci Cihan savaşını yaşamaktadır.Balkan hududunda Almanlar.Türkiye savaşa girmemek için bütün çabasını gösterirken, yaşanan sıkıntılar had safhadadır. Büyük şehirlerde ekmeğin,şekerin vesikayla verildiği günlerde, Gelibolu'daki köylüler otları depo ederek yiyecek stokları yapmaya çalışırlar.
Genç çift yaşadıkları o zorlu günlerde, çok yakın dostlar edinirler.Onlardan biride şair Orhan Veli'dir.
Genç çiftin bu arada bir kızları olur. İsmini Orhan Veli koyar.
Ayla..
Ama bebek oradaki zor şartlar ve doktor yokluğundan,maalesef kaybedilir.
Genç çift acıyla biraz kendi içlerine kapanır.Kimseyle görüşmez olurlar.
Orhan Veli ne yapsa bu acı duvarlarını yıkamaz uzun süre.
Sabreder,sabreder,bir gece atlar atına dayanır kapılarına...Kapıda kapı hani.
Ev de derme çatma bir kulube...Girer içeri doğru yattıkları odaya girer atla.
Genç çift korku şaşkınlıkla fırlarlar yataklarından.
At Orhan Veli ve bizimkiler otururlar odanın ortasına.Ellerinde üç plastik bardak,içer dertleşir ağlarlar.Sabah gün ışırken, top sesleri altında gülme krizleriyle ayrılır Orhan Veli Evden atıyla.
O genç öğretmen benim annem ve bababamdı.İlk evlatlarını gelibolu'da bıraktılar.Ama orada geçen üç yıl hep taze anılarla yaşadı bizim dünyamızda..
Babam bunları bana anlatırken hem gözü dolar hemde gülerdi... Kısa bir süre sonra babam İkinci askerlik için Diyarbakır'a gitti.Orada askerlik yaptığı 4 yıl boyunca çoğunlukla yalnızdı.O devrede yazılmış çok güzel sevda ve aşk şiirleri vardır.
Orhan Veli Ankara'daki iki katlı evimize sık,sık gelirdi.Çok güzel şiir yazan babamla iyi anlaşırlardı.İkisi de genç ve o günün yönetimlerine ters düşen idealistlerdi. Orhan Veli çok güzel karikatürlerde yapardı.Hatta babamın asker kıyafetiyle yaptığı bir karikatürüde var.
Ama maalesef Hürriyet gazetesinin bir muhabirinin benimle yaptığı bir röportaj için aldığı o karikatür ve resimleri hala alamadım.Tekrar duyurulur..
Hayatın koşuşturmaları ve hızı arasında,bazı yaşadıklarımız normal şeylermiş gibi geçip gidiyor.Ama yıllar geçip anılar tortulandıkça,insan o zaman anlıyor kıymetini.Babamın, büyüklerimin, güzel insanların, dostlukların bana masal gibi gelen anlattıkları ve yaşattıkları bu gün paha biçilmeyen hazinelerim.

Öğretmen,ilk pilotlardan,şair babam benim nur içinde yat.
29 Ekim 1979 da yazdığı bir şiir;

Ata'ya Özlem

Atam sen gideli kalmadı nimet
Kapladı vatanı sanki bir illet
Seninle var oldu bu yüce millet
Kenarda köşede kaldı yüceler,
Meclisine doluştu bazı cüceler...

Bütün düşmanları dize getirip,
Büyük Cumhuriyetini emanet edip
Rahat ve huzurla dünyadan gidip,
Bıraktığın gençler kan davasında Analar-babalar can davasında...

Yeşil Türkiye'de orman kalmadı,
Vatandaşta borçtan derman kalmadı,
Namussuzlar için ferman kalmadı
Sanırsın memleket susuz çöl oldu
Vurguncu kasası bitmez göl oldu...

Yarının büyüğü sahipsiz gençler
Sağcı-solcu diye cinayet işler
Kana buladıdılar yabancı güçler,
Geri kalmışlığa mahkum oldu Türk
Yandı memleketim büyük Atatürk...

Babam 1942 de buna benzer şiirler yazmış 1979 DA yukardaki şiiri...
yıl 2009 Ve yorumsuz...


1976da bana doğum günümde armağan ettiği bir şiiri.

Hasret

Canım güzelim,gülüm güzel yüzlü Cansın'ım
Anarım hayalini bucak,bucak sevgilim,
Neler yazmak isterim,sazlı sözlü Cansın'ım,
Anmak isterim seni kucak,kucak sevgilim.

Işık,ışık çocuklar seni anımsatırlar,
Ne yazsam yavan kalır,şu çaresiz satırlar..
Ali Demircan.
Sevgilerimle