Cansel Işık - Sen Beni Göm Topraklara

Sensizim demekten yoruldum her şiirimde sana,
Kısır döngü bir sevgiyle yoğrulup her yeni güne,
Yine sensiz başlamak gün diye sürgünlere,
Uyandığım anda senin yüzün yerine
Aynalara bakıp mest olmaya başladım,
Çift kişilik kocaman yatağımızda...
Tek kişilik paranteler atmaya başladım,
Senden kalan yarım şiirlerle uyumaya başladım,
İçimde senden bir şeyler kopuyor her yalnız uyandığımda,
Neredesin derken utanmaya başladım.
Güneş vedalaşıp iyi geceler dediğinde bana,
Gelecek misin demekten korkar oldum,
Ne yıldızlar kaydı gökyüzünde...
Ben seni dilemekten yoruldum,
Diyordum ölesiye seviyorum...
Ben ölesiye sevsem ne olur sevmesem ne olur ki...
Sen ölümün çığlıklarını duymadıktan sonra,
Sen ben üşüyünce üstümü örtmedikten sonra,
Sen kendini sorgulayıp ta gelmedikten sonra,
Ben ne yapabilirim ki daha sana...
Sen beni at sokaklara...
Her tesadüf kanatlanıp ta uçmaya başlayınca
Karşılaşıyoruz nasıl olsa...
Sen beni at zindanlara...
Gözlerim görmez olmuş aşk acısından...
Işık olsa da olur olmasa da...
Yokluğunla zindan olmuş zaten her yer bana...
Sen at beni ayazlara... Soğuk kış günlerini aratmadın zaten bana,
Çocuklar gibi yaptığım kağıttan gemimi,
Bıraktım uçsuz bucaksız deryalara,
Şiddetli fırtınalarda bekledim umutla...
Bıraktığım gemimi deniz kenarlarında...
Beklerken üşüttüm ciğerlerimi,
Ayaz gecelerin acısı çıktı,
Kan şeklinde...ciğerlerimden...
Sen beni verem ettin.
Sen beni at şimdi çöp tenekesine,
Ve yak bir kibrit...öylesine,
Ölmem lazım benim ebedi sevgimle,
Ölümüm nasıl olursa olsun...
Zaten ben olmuşum bir cenaze...
Yeter ki içimde kal hep benle....
Hesap sorma bana...
Sen beni göm topraklara...
Ve mehtaplı bir gecede ay sana merhaba derse,
Sende bekle soğuk ayaz gecelerde...
Sevginin ne anlama geldiğini sorgula,
Güven dağlara,taşlara,denizlere....
Güneş'e,Ay'a....
Duyursunlar sana ölümün diplerden gelen sesini,
O gece mavisi karanlığında denizin içinden
Bir el çıktığında....
Anla yaşamanın kıymetini...

.