Cahit Zarifoğlu - Toprak

TOPRAK


Evlerle aramız açılıyor
Çünkü savaşlardan biridir evlerimizden kaçanlar

1

Evler boyun boyuna gelmenin habercileri
Çocukları çok yaşatan serçe ağartan damlar
Göğün yanaklarından sarkan gündüzleri
İndirirler saçaklarından akıtarak bahçelere

Bahçeler ki evlerinde olanların
Topraktan gelen ağaçlara
Tutundukları ve gizli çekmeceler açtıkları
Ve içine geleceğinden emin anılar
Nur topu ceviz yaprakları
İlk sevgili yaprakları
İlk şiir sıcaklarını koydukları

Bir hacim altın şeklinde
Her an açılan Kitabın üstünde
Işık ve ışıklardan camını giyinmiş
Bal rengi bir lamba

Beni doğuran peygambere yaslanmış
Geçmiş canları sergilemiş göğsüne
Hepsine hatimden bir mucize ayırmış
Armağan salmış iç süslerine

Babam canımı çökertiyor
Hep aynı tarlanın önünde Aynı topraktan kalkıp
Türbesini yontuyor içime

2

Oysa sessizce girerdim çiçeklerin içine
Küçük kız gitti sancılandınız mı
Evler ve dereler daha derine

Güneşe kan durup dururken sıçradı
Korsan deri değiştirdi
Ben can değiştim toprağa basarken
Ellerim yırtık saçlarımda
Tatlı suları geçerken
Denizde sallanırdı başları
Korsan bir ev tutkununun içinde
Evi zorlanan midyenin içinde
Topraktan da ötede denizin kadersiz gecesinde
Keçelenen
Ve rastlantı basan çatısız yüzleri

Evlerde tartılmış ve ağır bulunmuş
Fırlatılmış ve geceyle karşılanmış toprak
Geçti biçiminden
Sen nerde şehirleri gezdiren nehir
Gece bir an bulup çınar ağacından
Güneşe dökülen
Evlerin dışında gezdiren beni

Yer yere abandı sırtıma bir ev yaslandı
Ki sımsıkı el tutan kader tutan
Ve sokaklar ki anneler şöleninde
Bebelerce fıskiyeli etekler