Burhan Akdağ - İsyanım Var

İsyanım var, şikayetim var hayattan

Yerle bir oldu sevgi bahçem, viran

Öfkeliyim, bıkkınım, sıkkınım

İnsan olmaktan öte

Varlığımdan şüphe duyarım

Yarınlar bana hiç olmayacak

Güneş hiç doğmayacak heveslerime

Köreltmişim yüreğimi yaralıyım

Sanki ben bende değilim

Bitkisel hayatta duygularım

Sadece bedenim hissediyor dokunuşu

Yüreğim, ruhum kapalı gülmelere

Ağlamak istesem de ağlayamam, göz pınarlarım kurumuş

Soluklanmak istesem hava bile tıkanır boğazıma

Amaçsız, dümensiz, pusulasız, yönsüz

Döner dururum ummanın ortasında

Görsem de kıyıyı ulaşamıyorum

Yok ki mecalim, yaşamaya isteğim

Daha doğarken ağlamadık mı hepimiz
Niye peki o zaman bunca isyan, feryat

Nedendir kanayan yaraya hep tuz basmak

Belki de dervişler misali

Bedenime eziyetle dinleniyor ruhum

Ama sönmüyor yine de içimin yangını

Sevgisizlik yok ediyor arzuları

Ne kadar da mutluydum oysa ki gençliğimde

Sevmeyi isterken, sevilmeyi düşlerken

Hepsi boş, hepsi yalan ve sıkıcı

Doğru olan tek şey, aşkın ve sevginin kendisi

Eksildikçe kalbinde sıcaklığı

Azar azar, ama hızlı bir tükenişle

Bomboş bakışlar, sorgulamayan, yargılamayan

Anlamayan, araştırmayan, hissetmeyen

Kurumuş ağaçlar gibi susuz ve renksiz

Sükunet, gevşeme, kabullenme

Yıkılmak, devrilmek, yok olmak beyinlerde

Sonsuzluk pınarına ulaşamadan

Yazık... Çok yazık geçen ömrüme... Yazık...