Ana kumru günlerce ayrılmadı yuvadan…
Sabırla beklediği yumurtası düşünce yere,
Bitmek bilmedi kendini suçlayarak çektiği azap.
Özenip de kaybedince sızlar mı vicdan?
Boynu bükük öksüz bir çocuğun bakışlarından;
Süzülürdü kimsesiz kalbinin derinliklerine,
Gece gündüz 'anne” diye gördüğü serap.
Saçına şefkatle değmemiş elleri özler mi insan?