İki yüzlü riyakarlar arasında
Gezdim durdum
Garibanlar sofrasında
Mutluluğu huzuru buldum
Yokken akşama yenecek ekmekleri
Paylaştılar benimle
O günkü iaşeleri
Bölüşülen aslında ekmek değil
Gönülden sevgileriydi
Dinledim hepsinin hikayelerini
Gözyaşlarını sildiysem de
Yüreklerindeki acılarını silemedim
Yandım… Kıvrandım
Ama çaresiz kaldım