Betül Tarıman - Sayfa ve Mesel

Derinine indiğim kuyu gülümü em

Çerçevenin tam ortasında yorgun bir atlı



Onlar hep bir söküğü dikerdiler

Söküp yine dikerdiler

Islaktılar, yaşlarına gömüp başlarını

Derin koridorları yürümekle yorgun

Ağlardılar, kederle birdiler



Eski bir yolu yorardılar

Bekçisiydiler evlerinin beklerdiler

Sabahları ışıksız, geceyle esmer

Havalandırırdılar aşksız odaları
Havalandırır yine havalandırırdılar



Bana öyle dokun öyle birik ki

Nemlensin bastığım toprak

Bir mabet gibi karşıma dikilsin karşıma aşk

Aldığım nefes ol

Aldığım nefes tenime ak

Sayfama bahar gelsin

Sayfama bahar gelmiş

Dutluğa, sulara, çocukluğa



Ben sayfamı hep sevdim