Betül Dünder - Trenlerin Ardından Koşan Yalnız Köpekler ve Kadınl

nabzım… çok uluslu bir geçmiştir benim

saymalı! demirden ellerle

kurumadan mürekkebi

mevsimleri kapatıp giderken kuşlar

bin sus'un ardında dillenen cevap

nisanların da aldattığı

göçmeyen acılardan bana artan zaman…



o ne bilsin!

ben ki aşkla acıya soyunan

durmadan söze çalan keman

bir merdiven gibi unutulurum geceleri

ol kitap, ol naz, ol aşk

gibi kaplarım tersten kendimi



toplasın yüzümdeki gölü nilüferler

ve söylesin

kendini yalnız bir çocukluktan büyütenler

terk edilmek,

bütün çocuk arkadaşlar dağılınca evlere

beklemektir bir anneyi



uzadıkça acının boyu
boğulmuş bir sandala döndü dilim

uzlaştım günebakanlarla, gümüş şamdanlarla

vapurlarsa sallamıyor artık kalbimi

konuk olunmaz bir evin

en sarı odasında buldum acı denen nesneyi



sebeplensin şimdi sırtıma doğru uyuyanlar

acıyı bana bahşeden giz bir ölüme niyetlensin

mermeri tersten okuyan rüzgâr

ağulu yaprakları bunca sevsin…ne gerek!



yazdımsa aşk için

sustumsa aşk ve duvak

unutulmak için uyuyanlar ne bilsin!



geyiklerin ayaklarıyla inerim suya

yüzümü bir çömlek gibi sırlayıp

avuçlarınızda giderim kırılmaya

göçebe kelebekler gördüm…ne tuhaf!

koşarken ardından mordumanlı bir trenin

belli ki yaşamak için aşktı seçilen

tanrı'ya doğru koşan ağaçlar ne bilsin!