Betül Dünder - İlman'ın Yontusuna Ettiğidir…

İlman gelir, kokusundan muhabbet çıkarır

bu kokunun bir çığlığı vardır




seyrek zamanları da çıkarır cebinden

buruşturmuş ekin vakti koymuştur

kiraz ağacı meyveye durdu mu İlman

yontulardan nisan yaratır

kendi canından sevda;

körebe oynadığı çocukların

gözbağlarına takılır ayakları




ahh İlman taştan sevdalar yontan




şimdi şu saat kâbus

gibi bir an'a denktir

yaşamak kaç kadına taraf olur

üstüne kuma gelmiş orta yaşlı hüzünlerdir yalnızlık

dilindedir asıl o zehirli sarmaşık

yarattığın ölümlüdür İlman

güvenemezsin artık dalda yemişin

duvarda geçmişin

beraber sonsuzca biteceğine



savaşıyorsun İlman

kendinle kendi yüzyılında




narlanmış demek bahçen

basma giymişsin, dağ kırlenti

kekikler sürünmüşsün

kent soylu aşklara bu denli mi isyan

adının rüzgârına sığındım öteleme beni




kitap defter arasında boğulmuş bir gecesin

bakır bir satır üstünde mavi önlüklü çocuk

bu hüzün hoşuna gidiyor desem değil

sundurmalarda iki büklüm

nene sabrıdır hüzün dediğin

sen ayrılıkların da boyunu aşırdın




İlman gider, ardından muhabbet çıkarır

sırtında büyücek bir çığlık taşır




ahh İlman taştan limanlar yontan…