Bekir Sami Ünsal - Çocukluğum

Çocukluğumun yılları
Gelir bazen aklıma
Özlemle burkulurum.
Mazinin dönemeçlerinde dolanır dururum
Boğazıma bir şeyler düğümlenir
Kendimde kaybolurum.

Mümkün mü hatırlamamak?
Kışın evlerde yapılan
Tel tel tatlısını
Kar üzerinde uçarak
Kaydığımız yaylı kızağı
Yokuş yerlerden aşağı doğru bırakarak
Gidebildiği yere doğru kayarak.
Ne kadar da bereketliydi zaman
Bitmek bilmezdi.
İnsanlar yalnızlığın kollarına
Kendini terk etmezdi.
Anca beraber kanca beraberdi yaşamak!
Daha bir özeldi
Daha bir güzeldi sanki.
İlkbaharı iple çekerdi ihtiyarlar
Öksürerek.
Ve de biz çocuklar.
Çünkü dağların eteklerini
Sarıçiğdemler kuşatırdı
Erkenden üzerimizi giyer
Yola düşerdik hemencecik
Toplayınca çiğdemlerimizi

Hep birden:
—Çiğdem çiğdem çiçecik
Ebem olur köçecik!
Ve dört bir yanda kuş cıvıltıları
Ya meleyen kuzular?
Andıkça bunları
Burnumun direği sızlar!
Tabiat gibi ben de
Gelince ilkbahar
Rengârenk giyesim gelir
Ya o mis kokulu misket elmalar?
Ne vakit görsem hep yiyesim gelir
Kınamayın dostlar beni ne olur
Ne zaman hatırlasam
Tâ derinden bir iç çekip
Ah çocukluğum!
Ah çocukluğum diyesim gelir!