Bayram Tunca - Aşk Dört Mevsim

Aşk; tohumunu atarken farkedemezsin,

Gözlerden, gönlüne düşürür,

Yeşerir yüreğinde insanın.

Dalları mutluluk,

Yaprakları sevinç olur sevdaların...

Baharıdır aşkın, sonradan anlarsın...

Çiçek açar,

Buram buram özlem kokar,

Ve o ilk sevişme ile,

İlk ürünü, ilk çağlasını sunar...



Artık gönül suyu; çoşmuştur hepten,

Çoğaldıkça çoğalmış,

Katmıştır duyguları önüne...



Güneş görmüş, ısınmış bir toprak misali,

Verimlidir gönüllerde herşey...



Hele yaz gecelerinde,

Bir başka basar bedeni ateş,

Olgunluk sürecindedir artık sevdalılar,

Tat bir başka,

Koku bir başkadır sevişirken...



Her şey baş döndürücü,

Sevda çılgınca,

Meyvesine doyulmaktadır arzuların,

Delicesine arzu duyar sevdalı bedenler,

Sevmeye de, sevilmeye de doyulur...



Apansız hazan basar,

Ne getirir başına bilemezsin ki,
Gönül ağacı üşür,

Yaprak döker gün be gün,

Gönül suyu kurur,

Dallarda kalmaz meyveniz,

Olduğunuz yer sarsılır,

Duygu ölür, ümit biter,

Yapraklar gazele döner, çiğnenir...



Göz yaşlarına boğar kış,

Çıldırırsınız,

Çıldırtır,

Sürer acınız, sürer sancınız,

Kar etmez hiç bir teselli,

Zamansız, acımasız,

Tepenizdedir kar, bora, tipi, fırtına,

Ve ilikleri donduran ayaz...



Anılar medetsiz, can verir,

Her şey anlamsız,

Hayat omuzlarınızda dağdan da ağır,

Çığı düşmüştür üzerinize ayrılığın,

Aşk tükenmiş,

Can tükenmiş,

Sen tükenmiş,

o, tükenmiştir...



Evreninizde artık bir zerre,

Renk yoktur,

Işık yoktur,

Ne aşk, ne siz, yoksunuz, yoksunuz,

Tozpembe dünyanızdaki,

Her şey, her şey, kar altındadır...