Baki Evkaralı - Üstüme Gelme Gece

Üstüme gelme gece,
Yorgunum yaşamaktan, bitkinim.
Uykular terk etmiş gözlerimi,
Teselli için gelmiş durmuş hüzün,
Dudaklarımda bestesiz bir ıslık,
Dostumu sarıp sarmalamış ölüm,
Yüreğimi işgal etmiş kara bir yalnızlık,
Vazoların içinde solmuş gülüm,
Ve ben dara düşmüşüm, tükenmişim.
Haddinden fazla üzülmüşüm.
Kendimi yitirmiş hallerdeyim.
Tanıyamaz olmuşum yüzümü,
Gerçekliğinden kaçtığım aynalardan,
Bir sarı renk belirmiş yüzümde,
Dudaklarıma mor çalmışlarken,
Üstüme gelme gece,
Düşlemişim yâri usulca,
Yanaklarım al al olmuş,
Yârin gülümseyişini görünce, Fakat gerçekliğidir hasretim,
Kaçaktır varlığı yârimin,
Kim bilir kaç şehir sarıyor,
Hangi odalara siniyor kokusu,
Teninin sıcaklığını kim biliyor,
Beklerken onun yolunu,
Hangi yüreğin gülü olmuştur,
Kendince kaçak bir ruhun bedeninde,
Canım sıkılıyor, düşlerim yaralı,
Kelimelerim kanıyor mısralarımda,
Yokluğuyla yine şiirlerim kurşunlandı,
Vuruldu sevdalı düşlerim,
Yar dediğim vurdu sırtımdan,
Ateşiyle okyanusları yaktı özlemlerim,
Ben yine beklemelerdeyim,
Mevsimlerden sonbahar yine,
Hüzünlüyüm, efkarlandım,
Üstüme üstüme gelme gece,
Ağlamaklıyım.