Baki Evkaralı - Talim

İlle de birileri olunca,
Kimsesiz olamaz mı insan?
En kalabalık zamanında,
Yapayalnız bulmadın mı kendini,
Benim yerimde olsaydın,
Dostların sırtından vursaydı,
Sevdiğin kim varsa dünyada,
Hançerini yüreğine saplasaydı,
Ruhunu teslim etseydin,
En umulmadık yargısız infazlarda,
Metin olabilir miydin?
Yüreğindeki gökyüzüne,
Taş atıp, kırsaydı içindeki çocuk,
Şangırtılarla düşseydi üstüne,
Şizofrenik bir aşkın peşinde,
Gölgeni bir güzel çalsaydı,
Yine de gülümser miydin?
Hiç canın acımaz mıydı?
İşte bu nedenle anlamadınız.
Bilmezden geldiniz acılarımı
Anlattığım ne varsa apaçık,
Hikaye geldi, masal sandınız
Böyle baktıkça birbirinize,
Kendi içinizde yalnızlaştınız
Kim sarıldı en son sevgiyle,
Kiminle sıcacık sarıldınız,
Benden daha fazla kalabalık,
Benim kadar yalnızdınız
Neyse düştüm bir kuyuya
Sesimi duymanızı beklemiyorum
Kimi zaman kağıt, kalem
Bulamayınca deliriyorum
Boş gelecek size ne desem
Sizde haklısınız aslında
Kendine yetemedi bu can Anlatamadı delice sevdiğini
Gurbet ellerde kaldı bican
Hep siluetsizdi yarim
İntihar çiçeklerini sularken
Sonbaharlı mor bir akşam
O vefasızı beklerken
Avuçlarımdan akıverdi yaşam
Medet ummuyorum artık
Ne geceden, ne sabahtan
Bakıyorum boş gözlerle
Kimi evli, mutlu, çoluk çocuklu,
Kiminin her şeyi var elinde
Ama bulamamış mutluluğu
Kayıp olmuş ihanetlerin peşinde
Kimi bekar, yalnız
Elinde yok, cebinde yok
Yarin düşü imkansız,
Yaşıyor kendi halince,
Sevgiden uzak, yarınsız,
Kimi de yazar eli erdikçe,
Yapamaz işte aşksız
Giydiremez elbisesini bir bedene,
Mısralar dökülür kalemden,
Kimi zaman mutlu, bazen mutsuz
Yakasını kurtaramaz elemden,
Olsa da parasız pulsuz
Avutur onu hayali yarin
Sevmesini bildiğine şükreder
Vuslatı yaşar düşlerinde
Ellerini tutar sevgilinin
Yalnızlığı koymaz ona,
Rüyalarda yarini yaşarken
Sonu gelmese de beklemelerinin
Sevdiğini bekler durur hep,
Aşka aşık bir ruhla ederken talim.