Baki Evkaralı - Sonbaharın Rüyası

Bir ışık huzmesi,
Getirdi seni bana,
Yapraklar sarardı,
Üzüntüsünden yokluğuna,
Şarkılar sustu,
Şiirler düşmedi kâğıtlara,
Ve mevsimlerden sonbahar,
Aylardan Eylüldü.
Yaşanan sensizlikti.
İçime dolan hüzündü.
Gördüğüm rüya mıydı?
Gerçekliğine bürünen.
Bir akşam yattım.
Bir sabah kalktığımda,
Karşımda sen vardın.

Sokaklar cıvıl cıvıl,
Çocuklar gelişinle şen,
Yokluğunda kurumuştu,
Şimdi yeniden açan menekşem.
Huzur vardı yuvamda, Sendin mutluluğu getiren,
Mısra mısra düşüyordun.
Sancısıyla doğurgandı kalem.
Yıllar sonra seni yazıyordum.
Aylardan Eylüldü ve sonbaharımdayken.

Gece utangaç bir çocuktu.
Seninle doyasıya sevişirken,
Ay saklambaç oynuyordu.
Dudaklarında sonsuzluğu içerken,
Sokaklar sessizdi.
Aşkımızın nağmesini dinliyordu.
Şarkılar seni özlemişti,
Notalar seni anlatıyordu.
Uzandım yanına huzur içinde,
Mutlu bir uykuya dalıyordum.
Hayatı anlıyordum artık,
Anlamını biliyordum sonsuzluğun,
Bir ışık huzmesi aldı seni,
Açtım gözlerimi, sen yoktun.