Baki Evkaralı - Sen Yokken

Sen yokken,
Sesimi ben bile duyamam,
Anlamını yitirir kelimelerim,
Kaybolur ifadelerim.

Sen yokken,
Güneş doğsa da, karanlıktayım.
Bir mum ışığına hasretim.
Korkularım olur esaretliğim.

Sen yokken,
Duyamam kuş cıvıltılarını,
Bahar gelse, yaz geçse bilemem.
Bihaber olurum mevsimlerden.

Sen yokken,
Gerçekler düşer peşime diye,
Aynalardan kaçarım.
Kendimden kaçmakla geçer hayatım.

Sen yokken,
Ne kalem gelir dile, Ne bir güzeli anlatabilirim.
Ne de yazılır şiirim.

Sen yokken,
Sensizliğim yüzünden,
Ruhum firaridir gecelerde,
Telaş bende, kaygı bende,

Sen yokken,
Ne sevmenin tadını alabilirim.
Kıymetini bilemem gülümsemenin,
Zevkini anlayamam doyumsuz sevilmelerin.

Sen yokken ey sevgili!
Bir rehavet ki sorma gitsin.
Hasret çöreklenir akşamüstü,
Sanırım tüm dünya bana küstü.

Sen varsın ya,
Çocuklar kadar şenim.
Şahin gibi, semada özgürüm.
Sen oldukça ömrümde, ölümsüzüm.