Baki Evkaralı - Pamuk Prenses

Pembe düşlerimin incili perisiydin.
Kitaplarda sakladığım kutsal masalım.
Ellerimde tutsam da seni,
İmkansıza büründürüp ulaşamadığım.
Kalben bağlıydım sana ben,
Uykularımı bölen o büyülü ses,
Düşünce düş mavisi düşlerden.
Hatırladığım sendin Pamuk Prenses.

Nasıl kıskanırdım seni,
Annemin o buğulu sesinden dinlerken,
Peşinden eksik olmazdı o yedili,
Dudaklarımı ısırırdım usulca,
Kıskanırdım alnından öperken bir Prens,
Ama sen benimdin her zaman,
Seni ondan çok seviyordum ben, Pamuk Prenses.

Sonra seni aldılar benden,
Karabasanlar çöktü nefessiz bıraktı.
İki damla yaş süzüldü gözlerimden,
Kötüydü tüm insanlar, canım acıdı, Yollarım çıkmazdı, yollarım hep ters,
Ulaşamadım ben sana,
Vazgeçmedim sevmekten seni, Pamuk Prenses.

Kapattım gözlerimi düşleyeyim diye,
Okunmuyordu artık masalım,
Düşlerimi çaldılar, büyüklerim sözleriyle,
Geceleri inan çok ağladım.
Bana gerçekler oldu bir ders,
Seni büyüsem de unutmadım,
Ama sen beni unuttun Pamuk Prenses.

Kabullendim çare yoktu başka,
Benim düşlerimde değildin artık,
Şimdi sen başkalarınındın.
Sarıldığım o vefalı yalnızlık,
Onun omzunda son kez ağladım.
Duyulmadı uykularımı bölen o ses,
Neredeysen, kiminleysen, kiminsen,
Benim içinde mutlu ol, Pamuk Prenses.