Baki Evkaralı - Özkan Abi

Ne sevdadan anlayan var senin gibi,
Ne de kadrini bilen var dostluğun,
Takmış herkes rengârenk maskesini,
Tadını çıkarıyorlar yalan balo'nun
Akıl erdiremedim bu dünyanın işine,
Sağ gösterip sol vurmalar moda,
Çevremiz mert yerine dolmuş namert,
Hal hatır soran kalmamış burada,
Ama abi, herkes biçer dersin ektiğini,
Ne kabadayılar gördü bu dünya,
Neden senin gibi mert olamıyorlar abi?
Gelirsin adımının biri bin rahmet,
Gülüşünle söndürürsün güneşi,
Altın gibi kalbin var, bakışın sert,
Sevdan ise derinlerden mi derin,
Yalnız kurdum, söyle nedir bu dert,
Kimi zaman dağları yıkar kasvetin,
Gelir mi Bir Özkan daha mert oğlu mert,
Başkasını bilmem ama ben gelmez derim.
Gizemli sanır insanlar kendini nedense,
Aşikârsın, gelsin görsünler sende gizemi,
Ya bu dünya anlatamadı, ya ben anlamadım,
Yalancı insanlar, yalancı aşklar, mutluluklar,
Gönlüme söz geçiremedim senin gibi,
Neden yalancıları sever bu kadınlar,
Anlat da öğrenelim be Özkan abi,
Para pul uğruna değerler yol olmuş,
Düşseler dara koşarlar kapına, Nice şehirler var ki el olmuş,
Neden gönüller yâddır sultanına,
Yalan değil mi saray, yalan değil mi köşk?
Bir top bez, altı üstü götüreceğimiz,
Menfaatperver insanlar vurur bizi,
İhanet perverler keser yolumuzu,
Dürüstlüğünden neden ödün vermezsin Özkan abi?
Çünkü sen Türkoğlu Türksün,
Puslu ve karlı dağların asil kurdu,
Leş yemezsin, düşmanları ürkütürsün.
Kudretini alırsın yüce aşkından,
Ardında durursun söylenen sözün,
Korkarsın tek olan yaratandan,
Fakat gel gör ki, bir aşk ateşi,
Kendinden eder, alır götürür.
Sevdin mi delice seversin,
Sildin mi yoktur silinenin geri dönüşü,
Yaşamayı birlisin kendi çağında,
Fani olduğunu unutmazsın, bir de ölümü,
Zalimler titrer kuş gibi karşında,
Vurmazsın bir tekme daha, biri düştümü,
Ey güzel abim, yazar mı kalem seni,
Sığdırabilir mi anlata anlata kitaplara,
Neden kimse senin gibi değil Özkan abi?
Doğru, senin gibi olsalar, cennet olurdu bu dünya,
Eşsizsin, yaşanırsın, iyi ki tanıdım seni,
Ne mutlu ki anlatır bu sefilin kalemi,
Karşında kifayetsiz kalır kelimeler, Özkan abi!